De basis van Kinesiotaping werd in de jaren zeventig gelegd in Japan en Korea. Hier werden destijds tapemethodes ontwikkeld vanuit de gedachte dat beweging en spieractiviteit essentieel is om gezondheid te behouden of te herstellen.

De achtergrond gedachte is, dat spieren niet alleen nodig zijn voor beweging maar daarnaast ook bepalend zijn voor bijvoorbeeld de bloed- en lymfecirculatie en de lichaamstemperatuur. Als spieren niet goed functioneren, kan dat dus een scala van klachten en aandoeningen geven.

Voortbouwend op deze gedachte, werden er diverse elastische tapesoorten ontwikkeld die de spieren in hun functie kon ondersteunen, zonder daarbij de beweging te beperken. Door aangedane spieren op deze manier te behandelen, wordt het lichaamseigen herstel proces geactiveerd. Tijdens de ontwikkeling van deze methode bleek al snel dat het toepassingsgebied veel ruimer was dan alleen het behandelen van spieren.

Samenvattend kunnen de effecten als volgt ingedeeld worden:

1.  spierfunctie verbeteren door tonusregulatie
2.  belemmeringen in bloedcirculatie en lymfeafvoer opheffen
3.  pijndemping
4. neuro-reflectoire beïnvloeding
5.  ondersteunen gewrichtsfunctie, door:

• stimuleren van proprioceptie
• correcties van de bewegingsrichting
• vergroten van de stabiliteit

Het toepassingengebied mag breed genoemd worden. Nabehandeling van blessures, reduceren van ontstekingen of vochtophopingen (oedeem, maar ook haematomen), houdingscorrecties, behandeling van klachten door overbelasting (zoals RSI, tennis- of golfelleboog). Ook neuro-reflectoire beïnvloeding, bijvoorbeeld bij hoofdpijn, behoort tot de mogelijkheden.